برگریزان بودجه‌های باغ جهانی عباس‌آباد/ این باغ ایرانی پول ندارد
باغ جهانی عباس آباد در حالی جزو یکی از باغ های جهانی است که اعتبارات تخصیصی آن در حد پایگاه ملی است و بودجه ای که قطره چکانی به آن تعلق می گیرد صرف روزمره های آن می شود نه مطالعات و کاوش. گشت و گذار _ گروه جامعه؛ باغ جهانی عباس آباد در شهرستان […]
باغ جهانی عباس آباد در حالی جزو یکی از باغ های جهانی است که اعتبارات تخصیصی آن در حد پایگاه ملی است و بودجه ای که قطره چکانی به آن تعلق می گیرد صرف روزمره های آن می شود نه مطالعات و کاوش.
گشت و گذار _ گروه جامعه؛ باغ جهانی عباس آباد در شهرستان بهشهر استان مازندران اگرچه یکی از ۹ باغ ایرانی است که در فهرست میراث تاریخی یونسکو به ثبت رسیده اما کمتر از باغ‌های ایرانی دیگر به آن توجه می‌شود شاید چون ساختمان و یا عمارتی سالم برای دیدن ندارد و یا محصور در میان درختان شده است. در حالی که باغ‌های دیگر به جز باغ جهانی پاسارگاد که تنها نامش باقی مانده است، هم اعتبار مناسب‌تری دارند و هم توجه بیشتری به آنها می‌شود. بنابراین بودجه این باغ هم از همه باغ‌های دیگر کمتر است. یکی از شواهد آن، وجود نیروی کار و امکاناتی است که در اختیار کارکنان این مجموعه جهانی قرار می‌گیرد.
فضای نمایشگاهی باغ
اگر سرزده به باغ جهانی عباس آباد بروید می‌بینید کارکنان این پایگاه ثبت جهانی نه کامپیوتر و نه امکانات مطالعاتی در اختیار دارند. فضای نمایشگاهی موقتی نیز که برای نمایش برخی از یافته‌های باستانی این مجموعه به دست آمده، چنگی به دل نمی‌زند چون ویترین‌هایی که برخی از سفال‌ها و آثار پیدا شده در این باغ را در معرض نمایش گذاشته سالهاست خاک خورده‌اند و نامناسب هستند معلوم است که از همان اول هم موقتی قرار گرفته‌اند. با این وجود اگر توضیحات مسئول نمایشگاه نباشد بازدیدکنندگان از اهمیت این باغ مطلع نمی‌شوند. در این نمایشگاه ماکتی نیز وجود دارد که عده‌ای دانشجو طرح پیش فرض عمارت باغ را طراحی کرده‌اند و شاید اگر همین ماکت فرضی نیز وجود نداشت نمی‌توانستیم تصور کنیم چه عمارتی اینجا در دوره صفوی ساخته شده است. ساختمان این نمایشگاه نیز اگرچه موقت بوده اما سالهاست به همان شکل باقی مانده است.
راهنمایان و کارکنان مجموعه عباس آباد برای هر کسی که به دیدن این نمایشگاه برود، توضیحات کاملی از این باغ ایرانی می‌دهند از اینکه چطور شاه عباس این منطقه را برای تفرجگاه تابستانی خود انتخاب کرد و چطور کشتی‌های دریای خزر را در آن طرف درختان بلند این مجموعه رصد می‌کرده و حکایت عمارت ناقصی که در وسط آب قرار دارد و حمامی که از آن جز چند تله خاک چیزی باقی نمانده است چه سرنوشتی داشته‌اند. این افراد تلاششان را می‌کنند هر آنچه که در این باغ مانده، حتی همان حمامی که شبیه به تلی از آجر است را حفظ کنند.
ماکت کوشک باغ
در این باغ جهانی آبراهه‌ها و عمارت‌های متعددی وجود داشته اما مهمترین مسئله در آن مهندسی آبی است که در دوران صفوی انجام می‌شده تا تمام این باغ آبیاری شود. این سیستم مهندسی شده را در برج‌هایی که اکنون مرمت شده‌اند می‌توان دید. شاید اگر آبراهه‌های این مجموعه از زیر خاک بیرون نمی‌آمد به سختی می‌شد این مهندسی آب را برای بازدیدکننده توضیح داد اما اکنون با مطالعات و کاوش‌هایی که سال‌ها قبل انجام شده می‌توان رد عمارت و آبراهه‌ها و کانال‌ها و آب نماها را دید. ولی مدتهاست که هیچ کاوش و مطالعه‌ای روی این باغ انجام نمی‌شود حتی اگر کسی بخواهد درباره گیاهان این باغ سوالی کند، مطالعات جدی روی آن نشده چون این پایگاه جهانی پولی برای تحقیق، مطالعه کاوش و…. ندارد.
از سال ۸۹ اعتبارات مرمتی و حفاظتی این باغ شاید سالی سه تا چهار میلیارد تومان بوده است اما الان این باغ سالی ۵۰۰ میلیون هم اعتبار ندارد که اگر داشت الان ۹ نفر کارمند دارد و باید تأسیسات فرسوده را تعمیر و سوخت خودرو را تأمین کنند و یا سم زدایی و هرس و مرمت انجام دهند تازه اگر عواملی مثل گرازها، هر چه کارکنان رشته بودند را پنبه نکنند.
حمام تخریب شده باغ
رحیم موسوی رئیس این مجموعه جهانی است که در گفتگو با خبرنگار مهر از کمبود بودجه‌های نگهداری از این باغ ثبت جهانی شده گلایه می‌کند و می‌گوید: «هزینه‌های نگهداری از باغ زیاد است به عنوان مثال باید ۱۵ میلیون تومان اعتبار داشته باشیم تا سمی به علف‌های هرز بزنیم که یک سال این علف‌ها در محل عمارت رشد نکند و ما حداقل به گردشگران بتوانیم بگوییم زمانی اینجا کوشک بوده است. این کوشک فقط یک بیستم هویت باغ است. اما بودجه نیست. ما اگر قرار باشد در همین ساختمان پایگاه فعالیتی هم انجام بدهیم از دو نفر نیروی کارگر همین باغ استفاده می‌کنیم تا هزینه‌ها کمتر شود. خیابان اصلی خودش داستان جدایی دارد که اهمیتش از ۲۰ تا کوشک هم بیشتر است.»
بودجه‌هایی که به باغ‌های جهانی تعلق می‌گیرد یکسان نیست برای برخی از باغ‌ها به دلیل داشتن عمارت و مسائل مختلف بودجه بیشتری اختصاص داده می‌شود و به باغ‌های دیگر کمتر. شاید این اولویت بندی برای اختصاص بودجه بی ربط با تغییر مدیریت‌ها و به تبع آن تغییر اولویت مدیران نباشد. با این وجود کسانی که در پایگاه‌های میراث فرهنگی فعالیت می‌کنند حتی از روابط و بودجه خودشان برای این پایگاه‌ها استفاده می‌کنند. چنان که دیده شده خیلی از کارکنان پایگاه‌های میراثی مدت‌های طولانی حقوق نگرفته‌اند با این وجود در راه رفتن از شهرستان‌ها به تهران برای گرفتن بودجه و حقوق معوقه کارکنان هستند و از جیب شأن برای میراث به جا مانده هزینه می‌کنند شاید در آینده تسویه شود. شاید.
ارسال دیدگاه